Ik zag de film Pangolin: Kulu's Journey en voel me sindsdien zachter en gelukkiger.

De regisseur Pippa Ehrlich wist me al gelukkig te maken met zijn vorige film: My Octopus Teacher.

​

Pangolin, of schubdier in het nederlands, is een dier die me vanaf nu de woorden geeft aan het verlangen naar zachtheid, minder reactie en meer eenvoud. 

Het dier zou omschreven kunnen worden als stil (want het maakt enkel een rillend geluid wanneer hij door angst opgerold rilt en de schubben trillend lawaai maken), ongevaarlijk (want het heeft geen tanden of aanvallend gedrag), schattig en eenvoudig. Maar ik vind dat die woorden niet omschrijven hoe veel het dier voor me betekent. Een dier zien zoals het schubdier tonen me hoe zacht het leven mag zijn, 80 miljoen jaar bestaan ze. 80 miljoen jaar, ik herhaal het even.

 

Als ik ook even mijn negatieve gedachten woorden mag geven:  Ook al kent bijna niemand het schubdier, wist de illegale verhandeling ze te vinden, smokkelen en vermoorden ze ze om ons van producten te voorzien die magisch klinken. Want dat is het schubdier, een 'unicorn' noemen ze het in de film. De mythe van zijn kracht bestaat ook. En bijna iedereen denkt dat het schubdier al uitgestorven is.

Maar is dat een reden tot agressie?

 

Dus nu zeg ik bij het opmerken van onnodige agressie tegen de agressor: wees een schubdier. Zacht, eenvoudig en zonder veel geluid.

​